Door Henk Mijnsbergen.
Bron: nieuwsbrief van het HALO genootschap.
Op 13 februari overleed Sam. Geheel in de lijn met zijn karakter had hij zelf het moment gekozen en was het zijn uitdrukkelijke wens dat pas bekend te maken na de crematie een week later. Uiteraard hebben we die wens gerespecteerd. We proberen hier vanuit verschillenden ervaringen een beeld te schetsen van wie we afscheid hebben genomen.
Ik heb Sam gekend als student, als collega en als vriend.
Hoe ik aan hem terugdenk is het beste gekenschetst door de vaker uitgesproken zin: als ik een reis om de wereld zou moeten maken en ik mocht één begeleider meenemen dan zou dat Sam zijn. Zo betrouwbaar vond ik hem.
Als student behoorde hij tot de hardwerkenden, zonder geklaag en had geen extra aandacht nodig. Al vroeg had hij last van zijn rug. Op een dag gaf ik aan een groep studenten les in twee zalen tegelijk. (Laan van Poot: in G11 boven en G10 met de tribune beneden). Regelmatig liep ik heen en weer, en kwam zo op de tribune van grote benedenzaal en zag net hoe iemand die een disloq maakte in de stille ringen, plotseling losliet en plat op zijn gezicht op de mat viel. Ik schrok dermate dat ik van de tribune sprong en erheen rende. Het was Sam die alweer opkrabbelde en zei: “het is niets mijn rug wilde even niet” en weer verder ging.
Hij was zo goed dat hij bij de diploma-uitreiking de Academie medaille kreeg uitgerekt als student met het hoogste gemiddelde cijfer van alle examenonderdelen. De toenmalige beloning voor de als beste geslaagde voor het eindexamen.
Hij begon zijn loopbaan op de visserijschool in Scheveningen en is daar direct door de wol geverfd als het gaat om overeind blijven in moeilijke situaties, om dat daarna nooit meer te vergeten.
Al snel kwam ik hem tegen als tijdelijke collega op de HALO. De zeer gewaardeerde Jaap Kugel ging een tijd naar de VS in een uitwisselingsprogramma. Sam werd door de leiding van de HALO gevraagd hem in die periode te vervangen en in brede colleges het vak Theorie van de Lichamelijke Opvoeding te geven. Op het examen had hij een zeer hoog cijfer voor dat vak had gescoord.
Hij ging de uitdaging aan en heeft het geweten. Ik denk dat hij in die tijd kilo’s is afgevallen, zijn familie nauwelijks heeft gezien en in de vakanties alleen maar heeft geslapen, omdat hij ook deze enorme taak tot een goed einde wilde brengen.
Later werd hij docent in wat we toen methodiek gymnastiek noemden. Het meest direct op de zaalschoolpraktijk gerichte studieonderdeel in het toenmalige curriculum.
En hij werd er een echte meester in. Velen zullen daar hele goede herinneringen aan hebben. Niet allemaal misschien, want hij eiste voorbeeldvaardigheid van de simpelste onderdelen als duikelen, jongleren met drie ballen en touwklimmen met enteren in twaalf touwen (nee: niet 11,5 maar twaalf). Sommigen konden het oefenen daarvoor niet opbrengen en vonden hem te streng. Maar de norm stond. Ik vond het terecht en heb hem daarin altijd gesteund.
Hij was een zeer gemotiveerde docent, ook later in de spelsectie, die altijd bezig was zich maximaal in te zetten om zijn studenten optimaal voor te bereiden op hun taak. Een voorbeeld voor zijn leerlingen.
Het is een eer geweest hem te mogen lesgeven, kennen en meemaken.
Bij zijn afscheid bleek dat het niet alleen voor de studenten een geschenk was, maar ook voor vrienden en familie de rots in de branding en een voorbeeld van liefde.
